Στην εποχή που θα υπάρχει τόση πολύ διανοητική γνώση και πληροφορία αυτό που μας λείπει είναι το ΒΊΩΜΑ.
Στα 12 χρόνια εκπαίδευσης του σχολείου διδασκόμαστε κυρίως να παπαγαλίζουμε, να δεχόμαστε τεράστιο όγκο πληροφοριών και να τον διαχειριζόμαστε με κάποιο τρόπο – άλλοι καλύτερα άλλοι χειρότερα. Τι γίνεται, όμως, με τον όγκο των συναισθημάτων; Μας μαθαίνει κανείς για όλα αυτά που νιώθουμε πως να τα διαχειριστούμε; Μας μαθαίνει κάποιος να αναγνωρίσουμε ποια είναι αυτά τα συναισθήματα;
Ίσως, εν μέρη, τα λογοτεχνικά βιβλία, οι ταινίες και το θέατρο… μιλούν για καταστάσεις και συμπεριφορές ανθρώπων. Όμως, είναι αυτό αρκετό; Μπορούν αυτά και μόνο να μας κάνουν καλύτερους ανθρώπους, συντρόφους, φίλους, παιδιά, γονείς, και άλλους ρόλους που καλούμαστε να πάρουμε στη ζωή μας;
Τα βιβλία τώρα στην εποχή μας, μοιάζουν να παίρνουν αιώνες για να διαβαστούν και όλα, εν γένει, μιλούν για ιστορίες άλλων. Όχι για τη δική μας ιστορία. Και πως εμείς θα διαχειριζόμασταν καλύτερα ή διαφορετικά τις καταστάσεις που ζούμε;
Μπορούμε να κάνουμε πρόβα;
Για εμένα δεν ήταν ποτέ αρκετό και για αυτό το μονοπάτι των προσωπικών επιλογών, θεραπείας αλλά και εκπαίδευσης με οδήγησε σε ανθρωποκεντρικές διαδικασίες και σε ομάδες ανθρώπων. Και εκεί είδα και άλλους ανθρώπους να έχουν τους ίδιους προβληματισμούς, ανησυχίες, κενά βιωματικής γνώσης. Και είναι συγκλονιστική πρώτη φορά που αντιλαμβάνεσαι ότι δεν είσαι μόνος.
Κάπου στη αναζήτησή μου ανακάλυψα το Ψυχόδραμα και είδα ότι μπορώ να “ξεψαχνίσω” όλους τους ρόλους που είχα αναλάβει στη ζωή μου, τι ρόλους είχαν αναλάβει άλλα άτομα στις δικές τους οικογένειες και κοινωνικούς κύκλους. Και τελικά ποιους ρόλους θέλω να κρατήσω; Ποιοι είναι χρήσιμοι και λειτουργικοί;
Στο Ψυχόδραμα βοηθώντας τον Πρωταγωνιστή μπαίνουμε σε ρόλους… του πατέρα, του γιου, της φίλης, της θείας. Όμως, κι εμείς οι ίδιοι στη ζωή μας (προσωπική, κοινωνική, επαγγελματική) μπαίνουμε σε διάφορους ρόλους ανάλογα με τις περιστάσεις, οπότε μπορούμε να μοιραστούμε το κοινό βίωμα. Αυτό το ρεπερτόριο ρόλων μπορεί να είναι ευρύ ή στενό, να υπάρχουν ρόλοι επαρκείς, υπερανεπτυγμένοι, υπόανεπτυγμένοι, συγκρουσιακοί, απόντες. Στην εκπαίδευση ρόλων που κάνουμε στο Ψυχόδραμα έχει την ευκαιρία ο καθένας να αναγνωρίσει και να κάνει λειτουργικούς αυτούς τους ρόλους για τη ζωή του.
Το υπέροχο με τη βιωματική Ψυχοθεραπεία είναι ότι ως συμμετέχων δε χρειάζεται να έχεις καμιά διανοητική γνώση. Δεν περνάς εξετάσεις για το ποιος είσαι. Μπορείς ακόμα και να μην έχεις τις κατάλληλες λέξεις για να εκφράσεις αυτό που θέλεις.
[inlinetweet prefix=”” tweeter=”angelosleventis” suffix=””]”Αρκετές χαρές και λύπες στη ζωή μας, δεν εκφράζονται με λόγια.” – Άγγελος Λεβέντης[/inlinetweet]Στη θεραπεία σου δίνεται ο χώρος να εκφράσεις όλα όσα δε μπορείς να λεκτικοποιήσεις και όλος ο χρόνος που χρειάζεσαι ώστε να τα φέρεις στη συνειδητότητά σου και να γίνουν λόγια, να γίνουν απτά στην αντίληψη σου και, άρα, και στον τρόπο έκφρασής τους.
Εστίασε το βίωμα για μια Ζεν Ζωή
