Βλέποντας το βίντεο μπορείς να ακούσεις μία σύντομη περιγραφή της ιστορίας της ζωής μου όπως την παρουσίασα στην 1η μου ομιλία (Icebreaker) στο Ελληνικό Toastmasters Club που είμαι μέλος από τον Ιανουάριο του 2014. Στο youtube playlist υπάρχουν και άλλες ομιλίες που έκανα στην πορεία.
Παρακάτω είναι το κείμενο που είχα προετοιμάσει στο μυαλό μου και το είχα σαν σκελετό. Σίγουρα αυτά που ετοιμάζεις δε βγαίνουν όλα στην τελική ομιλία, όμως, το μυστικό είναι ότι κανείς δεν ξέρει τι είχες ετοιμάσει! εκτός βέβαια αν το προδώσεις… ιδού:
Μικρότερος ήθελα να λέω ότι μεγάλωσα σε ένα μόνο σπίτι, το πατρικό, ως τα 18 και ότι μετά πέρασα σε μια σχολή, την τελείωσα κι έπιασα δουλειά πάνω σε ένα συγκεκριμένο τομέα. Η αλήθεια, όμως, είναι ότι έχω κάνει 11 μεγάλες μετακομίσεις – μία από αυτές στο εξωτερικό, έχω αλλάξει 6 φορές σχολείο, έχω δώσει 2 φορές πανελλήνιες και έχω ασχοληθεί με πάρα πολλά διαφορετικά αντικείμενα, εργαζόμενος συνήθως σε πάνω από δύο ταυτοχρόνως. Μεγάλωσα ως δίγλωσσος και έχω ένα μεγαλύτερο κατά 8 χρόνια ετεροθαλή αδερφό, με τον οποίο είμαστε πολύ αγαπημένοι.
Ας τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Γεννήθηκα εδώ στην Αθήνα και έζησα τα πρώτα 5 μου χρόνια με πολύ παιχνίδι και πολύ κόσμο στο σπίτι. Λήφθηκε, όμως, η απόφαση να πάμε στην Εύβοια για μια καλύτερη ζωή. Τις συνθήκες της επαρχίας δεν τις άντεξα, μου δόθηκε όμως η διέξοδος στη μουσική κι εγώ το εκμεταλλεύτηκα όσο περισσότερο μπορούσα.
Έκανα πιάνο και ανώτερα θεωρητικά και μικρός ακόμη άρχισα να συνθέτω τις δικές μου μελωδίες τις οποίες και κατέγραφα. Ήμουν πάντα επιμελής μαθητής, μου άρεσε πολύ το διάβασμα κι ακόμα περισσότερο η ανάγνωση εξωσχολικών βιβλίων.
Η διαδικασία των πανελληνίων και το πρότυπο του αδερφού που είχε φύγει για σπουδές Πληροφορικής στη Γερμανία με οδήγησαν να επιλέξω τη θετική κατεύθυνση και να περάσω στο Πανεπιστήμιο Πειραιά στο τμήμα Διδακτικής της Τεχνολογίας και Ψηφιακών Συστημάτων. Με το που άρχισαν τα μαθήματα μυρίστηκα ότι κάτι δεν μου πήγαινε καλά και έτσι ξεκίνησα παράλληλα μαθήματα σύνθεσης και μουσικής τεχνολογίας και συνέχισα τα μαθήματα πιάνου.
Όσο περνούσε ο καιρός, έβλεπα ότι οι τεχνολογικές σπουδές δε μου ταίριαζαν,έτσι πήρα την απόφαση να δοκιμάσω την εμπειρία της Γερμανίας κι εγώ. Πήγα, άρχισα να μαθαίνω τη γλώσσα σε επίπεδο που θα μπορούσα να ανταπεξέλθω ακαδημαικά, όμως, το κλίμα δε μου πήγαινε. Οι άνθρωποι ήταν αρκετά ψυχροί και κοφτοί. Αφορμή υπήρξε ένας μουσικός έξω από το μετρό που έπαιζε ακορντεόν για να συνειδητοποιήσω ότι μου λείπει η ζεστασιά της Ελλάδας.
Γύρισα και συνέχισα να ασχολούμαι με τη μουσική και το τραγούδι. Μέσα από τη δασκάλα μου φωνητικής γνώρισα το Σταμάτη Κραουνάκη και την αμέσως επόμενη χρονιά συνεργάστηκα μαζί του και με τη Σπείρα-Σπείρα ως βοηθός σκηνοθέτη, βοηθός παραγωγής και κάνοντας μουσική διδασκαλία, το οποίο όλο αυτό ήταν ένα απίστευτο δώρο.
Αυτή η εμπειρία, μου έδωσε τη δύναμη να δημιουργήσω κάτι δικό μου και την κατάλληλη στιγμή γνώρισα ένα εμπνευσμένο συνάδελφο καλλιτέχνη που εκείνος έγραψε το κείμενο και εγώ τη μουσική και ανεβάσαμε ένα μιούζικαλ παιδικό παραμύθι σε διάφορες σκηνές και φεστιβάλ της Αθήνας και σε ένα Δήμο. Έτσι πάτησα το πόδι μου στο σανίδι, με γέφυρα τη μουσική μου. Αυτό με ώθησε μετέπειτα να κάνω και άλλα μαθήματα υποκριτικής, να παίξω σε ένα ακόμα παιδικό θεατρικό και σε ένα τηλεοπτικό επεισόδιο.
Κατά τη διάρκεια αυτών κάτι μέσα μου έμενε ανεκπλήρωτο. Έτσι, τριγυρνούσα από σεμινάριο σε σεμινάριο, σε βιωματικά workshop και σε ότι μπορούσε να με βοηθήσει στην αυτογνωσία μου. Είχα κάνει 2,5 χρόνια συστεμική ψυχοθεραπεία αλλά κάτι παραπάνω αναζητούσα. Το βρήκα στο Ψυχόδραμα, μια μέθοδο ομαδικής ψυχοθεραπείας που χρησιμοποιεί τεχνικές του Θεάτρου. Αντί να μιλάς και να αφηγείσαι, αναπαριστάς επί σκηνής και δρας πάνω σε αυτό που σε προβληματίζει. Αυτή η μέθοδος λειτούργησε καταλυτικά στην εξέλιξη μου.
Η τρίχρονη εκπαίδευση ήταν τόσο βιωματική όσο και θεωρητική αλλά κυρίως ουσιαστικά ανθρωποκεντρική και αυτό με οδήγησε να πάρω την απόφαση να αφήσω οριστικά τον τεχνολογικό τομέα, που ακόμα σερνόταν σαν ουρά από πίσω μου και να μεταβώ στις ανθρωπιστικές σπουδές. Να ασχοληθώ με τους ανθρώπους(!), κάτι που με ενδιέφερε πάντα. Έτσι ξαναέδωσα πανελλήνιες από τη θεωρητική κατεύθυνση, αφού διάβασα για πρώτη φορά ουσιαστικά αρχαία και λατινικά και φοιτώ, πλέον, στο τμήμα Κοινωνικής Εργασίας για να γίνω Κοινωνικός Λειτουργός και να μπορώ να βρίσκομαι πιστοποιημένα δίπλα στις ευπαθείς ομάδες αλλά και σε όσους ανθρώπους έχουν ανάγκη εν γένει.
Έχω κάνει διάφορες δουλειές… πωλητής, μπουφετζής, σέρβις, φωτιστής σε club, εκπαιδευόμενος συν-συντονιστής σε αυτογνωσιακή ομάδα, έχω διδάξει υπολογιστές, έχω σχεδιάσει ιστοσελίδες, έχω φτιάξει μακέτες για αφίσες, έχω υπάρξει υπεύθυνος επικοινωνίας και μάρκετινγκ για μια μικρομεσαία επιχείρηση τρέχοντας διάφορες καμπάνιες.
Σήμερα είμαι 27 χρονών και μπορώ να πω ότι είμαι πολύ ευγνώμων για όλες τις στιγμές που έχω βιώσει. Σίγουρα θέλω να ζήσω ακόμα περισσότερα πράγματα. Επιθυμώ και επιδιώκω μια γεμάτη ζωή. Το όνειρο μου είναι να μπορώ να στέκομαι επαρκώς δίπλα σε άλλους ανθρώπους και να τους βοηθώ να έρχονται πιο κοντά στον εαυτό τους, να εξελίσσονται και να πετυχαίνουν τους στόχους και τους σκοπούς τους.
